ถึงศิษย์รัก… อ.นัยนา คณานุรักษ์
ถ้าให้คิดถึงคุณครูภาษาไทยฝ่ายประถม ผู้มีความสามารถในการแต่งกลอนได้ไพเราะเสนาะหูในทุกวาระโอกาสของโรงเรียน เราคงคิดถึงใครไม่ได้นอกจาก อาจารย์นัยนา คณานุรักษ์
วันนี้ทางสมาคมศิษย์เก่าสาธิต ประสานมิตร ได้รับเกียรติจากอาจารย์มาถ่ายทอดเรื่องราวความประทับใจเกี่ยวกับโรงเรียน และศิษย์รักในความทรงจำของอาจารย์ให้หายคิดถึงกันค่ะ
อาจารย์นัยนา คณานุรักษ์
เริ่มรับราชการเป็นครูตั้งแต่ พ.ศ. 2514 – พ.ศ. 2551 รวมอายุงานทั้งสิ้น 37 ปี โดยอาจารย์เริ่มสอนระดับ ชั้น ป.1 ในวิชาสังคมศึกษาและในปีต่อมาจึงสอนระดับชั้น ป.3 ในวิชาคณิตศาสตร์ และวิชาภาษาไทย ทั้งนี้อาจารย์ยังรับหน้าที่เป็นหัวหน้าหมวดวิชาภาษาไทย จนกระทั่งได้เข้ารับตำแหน่งรองผู้อำนวยการฝ่ายบริหารอีกด้วย
ปัจจุบันหลังเกษียณ อาจารย์ยังช่วยให้คำปรึกษาและคำแนะนำแก่อาจารย์ที่สอนวิชาภาษาไทย ในระดับชั้น ป.3 อยู่เสมอ รวมถึงในช่วงที่มีวาระสำคัญต่างๆ ทางผู้อำนวยการก็ยังมอบหมายให้อาจารย์ดูแลเรื่องการแต่งกลอน เช่น ในวันเฉลิมพระชนมพรรษาของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว งานปีใหม่ หนังสืองานแสดงโขนประจำปี และงานเกษียณอาจารย์รุ่นน้อง อาจารย์ก็ยังเป็นผู้ดูแลเรื่องการแต่งกลอนให้อยู่จนถึงปีปัจจุบัน
ความประทับใจต่อโรงเรียน
ตอนครูเข้ามาโรงเรียนแรกๆ สมัยนั้นโรงเรียนของเรายังเล็กๆ แต่เต็มไปด้วยความผูกพันกันโรงเรียนเปรียบเหมือนบ้าน นักเรียนมีเพียงแค่ 20 – 30 คน เราอยู่กันเหมือนครอบครัว นักเรียนเปรียบได้เหมือนลูกหลาน เพื่อนครู อาจารย์ก็เปรียบเหมือนพี่น้องกัน พอโรงเรียนเราเริ่มขยายขึ้น นักเรียนเพิ่มขึ้น การศึกษาเริ่มเปลี่ยนไป แต่สิ่งที่ไม่เคยเปลี่ยน คือความสัมพันธ์ระหว่างครูกับลูกศิษย์ ไม่ว่าจะรุ่นไหนครูก็ยังจำได้ไม่เคยลืม และความผูกพันระหว่างเพื่อนอาจารย์ด้วยกันก็ยังมีอยู่ตลอดจนกระทั่งหลังเกษียณ ตัวอาจารย์เองก็ยังคิดถึงและไปโรงเรียนอยู่เสมอ ครูมีความสุขในการเป็นครูที่มีลูกศิษย์ที่น่ารัก อีกทั้งยังมีเพื่อนร่วมงานที่ดีตลอดระยะเวลาของการทำหน้าที่ “ครู” ในโรงเรียนแห่งนี้
วีรกรรมของลูกศิษย์ที่จำไม่ลืม
ตอนนั้นห้องครูมีเด็กพิเศษอยู่คนหนึ่ง ซึ่งต้องดูแลเป็นพิเศษกว่าเด็กคนอื่น แม้จะอยู่ระดับชั้นป.3 แล้ว แต่ยังต้องคอยดูแลเรื่องอาหารการกินและพฤติกรรมในทุกๆ เรื่อง ช่วงนั้นครูต้องคอยคุยกับทางผู้ปกครองตลอดเพื่อคอยให้คำปรึกษาและกำลังใจ ครูจึงได้ทราบว่า เด็กจะชอบตั้งฉายาให้คุณครูเกือบทุกท่านมาตั้งแต่ชั้นเด็กเล็ก จนกระทั่งชั้น ป.3 ที่ครูเป็นครูประจำชั้น ครูเองก็เลยได้ฉายาจากลูกศิษย์คนนี้ด้วยว่า “คุณนายนัยนา” เขาบอกว่าครูแต่งตัวเป็นคุณนายต้องได้ชื่อนี้ ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นเด็กพิเศษ แต่เขาเชื่อฟังครู เพราะครูเป็นคนที่ดูแลเขามาตลอด จนกระทั่งเขาไปเรียน มศว เขาก็ยังกลับมาตามหาครู งานไหว้ครูเค้าก็ยังกลับมาที่โรงเรียน เรียกได้ว่า ถ้าถามถึงศิษย์ในดวงใจครูก็คงจะคิดถึงเขาเป็นคนแรกๆ
ส่วนในเรื่องของลูกศิษย์คนอื่นๆ ครูรู้สึกว่าเด็กสาธิต มีความกล้าคิด กล้าแสดงออก อีกทั้งยังมีเหตุผลและรู้จักกาละเทศะ เต็มไปด้วย ความรัก ความผูกพันระหว่างศิษย์กับครู
ฝากถึงลูกศิษย์
สำหรับครู ลูกศิษย์ทุกคนเปรียบเสมือน “ลูก” ครูรักและภูมิใจทุกครั้งเวลาที่เห็นเขาประสบความสำเร็จในชีวิต เวลาครูอ่านข่าวตามหนังสือพิมพ์ ข่าวสังคม แล้วเห็นลูกศิษย์มีอนาคตที่ดี มีความก้าวหน้าในชีวิตของเขาครูก็จำได้ ครูภูมิใจและก็ยินดีที่คิดถึงครู แต่ลูกศิษย์เองนั้น ต้องอย่าลืมการยึดมั่นในการทำแต่ความดีตลอดไป
คำพูดที่คุ้นปากว่า โรงเรียนเปรียบเสมือนบ้านหลังที่สอง โรงเรียนสาธิต มศว ประสานมิตร (ฝ่ายประถม) คงเปรียบเสมือนบ้านหลังใหญ่ที่คอยผลิตเด็กที่ดีมีคุณภาพ บ้านหลังนี้ของเรา เต็มไปด้วยความรัก ความอบอุ่น ความเอาใจใส่จากครู อาจารย์ที่คอยดูแล ให้ความรู้ และคอยชื่นชมเมื่อเราประสบความสำเร็จเสมือนคนในครอบครัว ในฐานะศิษย์เก่าต้องบอกว่าภูมิใจมากค่ะที่เกิดมาจากบ้านหลังนี้
